viernes, 29 de junio de 2007

Raices


Extraña sensación esta que me procura el mas extraño fin de curso. Fin de actividades. Fin de cosas, usos y personas que me han mantenido atado a la vida. Al latir de Salamanca. A sentirme en movimiento, útil, a veces, demasiado útil. También digo adiós sin pena a la desagradable sensación de sentirme imprescindible para unos y derribable para otros. Que paradójicos somos. Terminamos haciendo aquello que mas criticamos. mis amigos lectores se que no se confundirán: nunca ha esta en mi afán el de protagonizar algo que no sea una Ópera, allí donde el nombre propio se esfuma para dar paso a Otello, Falstaff, Orfeo o Fígaro.

Es como si un árbol fuese a ser transplantado. Mi signo astrológico marca querencia por la tierra, sera eso... el hecho es que esta imagen me ayuda a comprenderme mejor. Me transplanto, a otra tierra, donde el agua que se bebe procede de otros ríos, donde es 5 horas mas pronto, donde estaré mucho mas cerca del mas lejano de los continentes, donde los enchufes son distintos, el DVD tiene otro sistema y todo se condimenta demasiado.

Entre esas raíces yo creía que había cosas y personas que permanecerían. Quizá era yo procurando no perderme demasiado en la longitud. Me equivocaba. Hay renuncias temporales que -como casi todo en España- serán eternas. Ningún camino del mundo te devuelve inmediatamente al punto de partida. Pero si caminamos mas allá de lo imaginado, llegamos a este, con un bagaje y un entendimiento excepcional sobre los demás, que nos ayuda a ser mejores.

Solo deseo lo mejor para aquellas cosas que me han retenido y robado mucho tiempo libre, generosa y gozosamente entregado. Lo mejor han sido las palabras cariñosas de muchos "es lo que debes hacer", "es lo mejor para ti" acompañadas de chascarrillos sobre hablar inglés y acordarse de los amigos. En mi ánimo van las dos cosas. Otros han sido fríos. Esas son las raíces muertas, aquellas que merece la pena retirar. Por supuesto no hablo de quienes sufren con al idea de las despedidas (son detestables para todos) o su timidez hace que no digan nada. Las miradas y las sonrisas son suficiente. Entre esos están los que asienten y yo se que están conmigo. Tres o cuatro gestos fríos frente a un mar de amor. No es mal balance. Clarividencia.

Voy a un sitio que extrañamente me parece mi hogar. Otro hogar. Soy un tipo afortunado, tengo dos hogares.

5 comentarios:

Lucano dijo...

¡Enhorabuena por tu fortuna, por lo profundo y vivo de tus raíces, feliz siempre en tus hogares y en tus amigos!

Alberto dijo...

Eres una persona afortunada y somos afortunados por haberte conocido. Yo poquito, pero me alegro de haberlo hecho. Solo puedo desearte eso: Toda la fortuna en tu presente y en tu futuro.

Un fuerte abrazo.

Posdata: Tus palabras son de las más bellas que he podido leer ultimamente.

popiños dijo...

Miña árbore frondosa,miña árbore fermosa...Eu chamaríate Carballo pola túa fortaleza,pola túa vitalidade(a raíz¿visigoda?"-car" significa pedra)
.O trasplante é necesario,é positivo:necesitas alimentarte doutras augas,doutra luz,doutros aires...e aquí deixas frutos:os frutos dun traballo inmenso,de sacrificio,de tempo invertido ,de amor polo que fas...¡Tanto amor!Sempre me sorprendeu a túa entrega,a túa capacidade de facer música a través do coro."O señor que move as maos"(je).Levándonos a través delas a harmonías máxicas,e persoalmente a unha emoción que case doe.
Sempre me quedei abraiada aprendendo do teu xeito de traballar,sentindo que es un verdadeiro motor,que te esforzaches e sacrificaches sempre porque todo saíse o mellor posible,que tiveches firmeza para deci-las cousas directas e sempre con claridade(eso tamén é dificil,porque hai xente"petit suisse"que non atura nin a máis mínima chamada de atención ou bronca tan necesaria en momentos puntuais.Claro,é máis facil non mollarse e poñer sempre boa cara...)
Sen dúbida deixas aquí un mar de amor,pero,xa sabes que hai quen non atura á xente con éxito,con carisma e con capacidade de amar tanto a tódolos nivéis,simplemente,porque eles non poden...
Só me da moita mágoa que teñas que atoparte con sorpresas desagradables na túa despedida,cando o que deberías recibir e absoluto agradecimento.Pero,xa sabes:na balanza o AMOR pesa máis.
Gracias por crear La Stigia,o coro máis marabilloso onde cantei.

(Seguro que che gustou que escribise en Galego,¿non si?)

Bicos.

Cvlocolorao dijo...

Muchas gracias por vuestras palabras, amigos y hermanos! tened presente que os llevo conmigo. Tambien yo os deseo lo mejor del mundo: personas de mirada clara y sensanta, ojos firmes.

Gostei imenso de te leer, popiños, na tua lingua. Ja estas a saber que Eu nao falo Galego, mais percebo a causa do portugues... Ja sei que o acento e diverso e que a "ch" escreve-se com "x". Ao fin da strada so ficó O amor, e os outros fizerao muito barulho para nada...

Bicos y abrazos, cada cual escoja.

Ana Pedrero dijo...

Tienes dos hogares y mil mundos que te esperan, mil abrazos nuevos, raíces de nuevo cuño que echar al otro lado del océano que dejarán poso en tu alma. Raíces firmes a éste lado que nos alimentaremos con el rastro de tu sonrisa hasta que vuelvas. El amor, la amistad, no entiende de distancias ni horarios desajustados. Lo demás, tú lo has dicho: raíces secas que vamos podando en nuestro camino, que arderán un mal invierno para calentarnos el alma con lo bueno que dejaron y serán simplemente eso: rescoldos de quienes quisimos y no supieron estar a la altura.
Me has emocionado, Antoñito. Créeme que a orillas de este mismo Atlántico que nos une o nos separa, según se mire; envuelta en la luz sureña de la Bahía, yo también siento que vivo entre dos mundos y sé que mis raíces me llevan a un lugar inequívoco, a orillas de agua dulce, a mi Duero, a nuestro Tormes, a nuestra Salamora soñada que viaja con cada uno de nosotros. Aunque no sea comparable, tú -mejor que nadie- sabes de lo que te hablo. Un besazo. Gracias por tu música, gracias por tu amistad. :)

visitantes desde el 17 de abril de 2008